Portimao. Mój wybór w Algarve

Algarve, Portugalia | Podróż 58 Wpis 64

Na koniec naszych portugalskich wakacji pojechaliśmy na parę dni do Algarve. W poprzednich etapach podróży brakowało nam tylko jednego — choć ważnego punktu — plaży. W Algarve plaż jest pod dostatkiem i głównym dylematem był wybór miasta, z którego można łatwo dotrzeć do tych najładniejszych. Początkowo szukałem noclegu w Lagos, sprawdzałem też Faro i Albufeirę. Ostatecznie najlepszym miejscem okazało się Portimao. W dodatku była tutaj stara dzielnica, w której mieszkaliśmy, przez co świetnie można spędzić czas też poza plażowaniem.

Algarve: 23/07/2017 27/07/2017 | Rede Expressos Volotea | Hostel |

Galeria zdjęć z tej podróży w serwisie Flickr >>

Dojazd do Portimao zapewniają pociągi i autobusy, jednak z Lizbony bez przesiadek można dojechać tylko autobusem i trwa to jakieś trzy godziny. Pociągi jeżdżą za to do Faro i wybierając portugalskie Pendolino, czyli Alfa Pendular trzeba się już przesiadać, a ceny bez promocji są nieco wyższe od autobusów. Portimao ma również małe lotnisko, z którego jak się później dowiedziałem, latają samoloty z podlizbońskiego Cascais. Ciekawa opcja. Może następnym razem skorzystamy.

Casa da Tocha — odzyskana wiara w hostele

Dość długo przeszukiwałem wszystkie strony z noclegami, by znaleźć ten jeden hostel — Casa da Tocha. Zajmuje on górne piętro starej kamienicy, tuż nad restauracją o tej samej nazwie. Ma jeden pokój z łazienką i dwa pokoje wieloosobowe. Wystrój przekonał mnie bardziej niż lokalizacja i cena. Kran ze starego dzbana, umywalka z miednicy i ściany z gołych płyt OSB. Właściciele mają po prostu gust.

Na miejscu poznaliśmy Rogera, współwłaściciela Casa da Tocha. Był tak pomocny, że rozpisał nam wszystkie atrakcje okolicy i nawet narysował ścieżki dojścia do plaż. Naprawdę miły człowiek, który prowadzi biznes z pasją. To po części dzięki niemu odzyskałem wiarę w hostele i znów zacząłem uwzględniać je w swoich podróżach. Przestały kojarzyć mi się już tylko z bylejakością, brudem i ciasnotą.

Plaże, plaże, plaże

Po przyjeździe, poszliśmy od razu na plażę. Czekałem w końcu na to cały tydzień. Piękne, pełne skał plaże Algarve były tuż pod ręką. Wystarczyło pokonać strome zejście w dół i legliśmy na Praia dos Careanos. Dobrze, że posłuchaliśmy z rad Rogera, który polecał nam właśnie tutaj przyjść, bo plaża bliżej centrum — Praia da Rocha — okazała się być nudnym, szerokim pasem piachu bez żadnego skalistego urozmaicenia krajobrazu.

Drugiego dnia odebraliśmy nasze pierwsze w życiu wynajęte auto. Małą cytrynkę. Nie mieliśmy konkretnych planów, więc padło znów na jedną z polecanych przez Rogera plaż. Tym razem oczywiście nieco dalej niż zasięg nóg, na Prainhę. Dojechaliśmy na parking wskazany przez GPS i byliśmy idealnie nad plażą. Tylko problemem pozostawało znalezienie zejścia. Przeszliśmy przez basen jakiegoś hotelu, przez małą łąkę i w końcu znaleźliśmy ukryte między skałami schody. Na plaży akurat zwolniło się miejsce przy samej wodzie. Trochę nam się to wydało dziwne, że ludzie już się pakują. Udało nam się trochę popływać, a już po chwili dzieciaki z koca obok zaczęły budować fosę. Fajna zabawa — pomyśleliśmy. Po chwili sami zaczęliśmy kopać. Nie pomyśleliśmy, że przypływ jest tutaj parometrowy i za chwilę nasz kocyk zaleje woda. Gdy zostaliśmy sami w walce, do pomocy rzuciły nam się sąsiednie dzieciaki. Wykopały nam ogromną fosę, która i tak padła po paru minutach. Skalne łuki, pod którymi jeszcze niedawno dało się przejść teraz tworzy wodną jaskinię. Przyznam, że plaże Algarve są dzięki skałom i pływom jednymi z ciekawszych i piękniejszych w Europie*.

*Wiem, nie byłem wszędzie i słyszałem, że na Malcie plaże są podobne…

Cabo de São Vicente — koniec znanego nam świata

Najodleglejszym punktem, do którego dotarliśmy w Algarve był przylądek świętego Wincenta. Zastanawialiśmy się czy warto jechać do miejsca będącego punktem na mapie, ale o którym nie wiedzieliśmy zbyt wiele, no i przecież byliśmy już na Cabo da Roca. Jednak Portugalia ma szczęście do swoich przylądków i św. Wincent spokojnie może konkurować urodą z przylądkiem Roca. Jest równie urokliwy — wysunięta, otoczona z trzech stron morzem skała zwieńczona latarnią i małym fortem z czerwonym dachem. A głęboko w dole fale rozbijają się o brzegi. Czyż może być coś piękniejszego…

Ciekawostką historyczną jest, że przez wieki Cabo de São Vicente było końcem Europy, czy też końcem znanego Europejczykom świata. Dziś można nazwać go co najwyżej końcem kontynentalnej Europy. Jest to bowiem najbardziej na południowy-zachód wysunięty skrawek lądu europejskiego. Komunikacyjnie też jest to odległe miejsce, bo bez samochodu nie dotarlibyśmy tutaj. Można ewentualnie złapać stopa w Sagres, gdzie odbija droga na przylądek.

W okolicy zwiedziliśmy też jedną starą twierdzę przy drodze, w której był tylko fragment muru i schody. Byliśmy też pod twierdzą w Sagres, powstałą dzięki zabiegom Henryka Żeglarza. Mieściła się tu pierwsza na świecie akademia morska. Nie mieliśmy jednak ochoty i czasu dokładnie zwiedzać tego obiektu.

Lagos i Ponta da Piedade

Tego samego dnia zajechaliśmy też do miasta Lagos. Nie ma tu może zabytkowego centrum, ale co innego nas tu sprowadziło — skalisty brzeg, czyli Ponta da Piedade. Ciągną tu z tego powodu tłumy turystów. To zespół kilku formacji skalnych malowniczo otulonych lazurową wodą. Popularną formą zwiedzenia jest wycieczka kajakowa za 30€. My jednak woleliśmy zwiedzać okolicę na nogach i uważam, że jest to spora oszczędność 30€ i czasu. Może nie wpłyniemy we wszystkie jaskinie, ale do wielu pięknych zaułków da się po prostu dojść i zostać tam ile się chce, nie poganianym przez przewodnika. A, że jest tu naprawdę pięknie niech świadczy to, że określa się to miejsce najpiękniejszą plażą świata.

Mieliśmy już odjeżdżać z tej okolicy, gdy w drodze do samochodu, zauważyliśmy małą plażę. Była kilkaset metrów od nas i co gorsza kilkanaście metrów poniżej. Gdy już wydawało nam się, że dostęp jest tylko od strony morza, Martyna zauważyła wychodzących z dziury w ziemi ludzi. Okazało się, że jest ścieżka w dół. Była bardzo wąska i stroma, czasem na szerokość jednej stopy. Ale warto. Na dole odpoczywało kilkanaście osób, a co chwila przypływały wspomniane wycieczki kajakowe. Był to mały ukryty raj na ziemi. Choć plaża była mała, to podobała mi się najbardziej, ze względu na pewną tajemniczość. Gdyby ktoś szukał, podaję miejsce na mapie do Praia da Balança.

Booking.com